Na meerdere opleidingen aan Brusselse academies, debuteerde Wyckaert zijn carrière als schilder. Vanaf begin jaren 1950 inspireerde hij zich op de natuur en evolueerde hij naar abstractie. Hij ontleedt en schematiseert landschappen die hij opnieuw samenstelt in een vrolijke alchemie van kleuren en matières. Wyckaert was samen met Vandercam en Roel d’Haese medeoprichter van Taptoe (1955) dat bestond uit een galerie, een literair café en onderdak verschafte aan passerende kunstenaars. Hij werd bevriend met Jorn, een van de belangrijkste leden van Cobra en sloot zich aan bij de Internationale Situationniste. De werken van de jaren 1970 worden lichter, het palet wordt intenser en de ritmes harmonieuzer. Wyckaert hield van verandering. Hij verhuisde regelmatig en verrijkte zijn werk met de diversiteit van de landen die hij tijdens zijn vele reizen bezocht. Zijn werk werd zowat overal ter wereld tentoongesteld en hij had bijzonder goede contacten met de galerie van Otto van de Loo in München waar hij meerdere keren exposeerde. Met een weids gebaar neergezette levendige kleuren bleven tot op het einde een constante in zijn werk. Wyckaert componeert, ontleedt en hercomponeert een wereld in beroering die eindeloos herboren wordt.